De huwelijkse sfeer

Trage tocht Epen, gelopen op donderdag 20 oktober 2022

In de herfstvakantie brachten wij een aantal dagen in Zuid Limburg door. In Epen, om precies te zijn. Aanvankelijk dreigde onze derde wandeldag aldaar toch een beetje in het water te vallen. Donkere wolken hingen boven de heuvels en ook de weer-app beloofde niet veel goeds. De trage tocht die we hadden uitgekozen bleek een tikkeltje tegen te vallen, met lange stukken langs droefgeestige sportterreinen en gladgestreken golfbanen met elke tien meter een verbodsbordje. Het zal soms niet anders kunnen, ik begrijp het wel, maar vandaag, onder de grijze luchten, lukte het minder goed er mild over te zijn. Ik heb sowieso de pest aan golfbanen, het zal mijn linkse inborst zijn. Enorme stukken landschap worden ingepikt en verpest voor een kinderachtig, patserig en stupide spelletje, uitsluitend voor de rijkere medemens. Ga midgetgolfen, met je kouwe kak, dat is ook lelijk en stupide, maar neemt een stuk minder ruimte in.
Maar goed, toen het dan na de eerste drie kwartier inderdaad begon te regenen leek de lol er wel echt een beetje af te gaan. De huwelijkse sfeer werd tijdelijk op de proef gesteld door een verschil van opvatting over hoe erg het regende. Waar de een het wel mee vond vallen en vertrouwde op de voorbijgaande aard van het buitje, wilde de ander het liefst rechtsomkeert maken en de plannen voor de dag, hoewel al aardig op streek, alsnog rigoureus omgooien. Waar de een het niet erg vond om door te lopen en de enige paraplu aan de ander te geven, vond de ander het een beter idee terug te lopen naar Mechelen om daar op zoek te gaan naar een tweede paraplu. Waar de een dit plan er met zachte dwang doordrukte, wist de ander van tevoren al zeker dat er in Mechelen zeer zeker geen paraplu te vinden zou zijn. Waarna de ander dus met een bokkig hoofd achter de een aan sjokte, die ons op goed geluk het ene winkelloze straatje in en het andere winkelloze straatje uit dwaalde, op zoek naar iets waarvan de een na een vruchteloos half uur halfhartig moest toegeven dat het er waarschijnlijk niet was. Wat de ander dus van tevoren al zeker had geweten.
Gelukkig trok niet heel veel later de lucht helemaal open en waren we het in de loop van de middag weer volmondig met elkaar eens dat golfbanen een smet op het landschap zijn, strontvervelend en ergerlijk om langs te lopen.

Bekijk eventueel ook het fotoalbum bij deze wandeling